Op naar Laos, I have loom fol Joe!

Zaterdag 1 november
we staan laat op want we waren laat thuis gisteravond. Vandaag gaan we de "Witte Tempel" bezoeken maar weten nog niet hoe we er naar toe gaan, met 'n bus kan maar dan ben je weer afhankelijk van tijden. We huren gewoon 2 scooters en rijden er zelf naar toe! Na 20 minuten zijn we er al, dit is de "Wat Rong Khun", de tempel is gebouwd in opdracht van de huidige koning omdat hij een tempel wilde laten bouwen die het tijdsbeeld van zijn regeerperiode uitbeeld. Het is een hele mooie aparte tempel die het kwade en het goede uitbeeld en vooral alle verleidingen waar je aan bloot staat: drank en drugs en tabak en slechte invloeden. De witte kleur staat symbool voor de reinheid en wijsheid van Boeddha. Binnen in de tempel is een muurschildering van Boeddha, dat staat voor het goede, als je je omdraait zie je een bont gekleurde muur met schilderingen van het kwade en de verleidingen, je ziet Harry Potter, Elvis, Jack Sparrow, MICHAEL Jackson,The Matrix en nog veel meer. Je mag binnen geen foto’s maken, maar ja, met de apparatuur van tegenwoordig...
Na deze tempel rijden we nog naar het "Singha Park" » Dit is 'n park wat is aangelegd door de Thaise bierbrouwer van het Singha bier en hier worden allerlei theesoorten verbouwd. Via een andere weg gaan we weer richting Chiang-Rai, wel met een omweg want dan komen we nog langs allerlei dorpen en gehuchten. Ineens klinkt er luide muziek met een heerlijk relaxed ritme, als we erlangs rijden zien we dat er bij een tempel een grote tent op de weg staat en de mensen zijn in feestelijke kleuren en kledij uitgedost, op de binnenplaats van de tempel zijn de mensen aan het dansen op de live muziek. Er wordt tussendoor gedronken en van die grote rare sigaretten gerookt, de mensen lijken wel een beetje in trance te zijn, we staan te kijken en maken wat foto’s en video, Monique vraagt aan een bewaker wat dit voor ' n feest is, hij antwoord uitgebreid in het Thais en wij knikken gedwee , ooo, oké en hij gebaart ons dat we gewoon mee mogen dansen: Wel schoenen uit! Monique laat deze kans niet liggen en neemt meteen deel aan het feest, uhh, Hans maakt wel foto's, oké? Ze moet wel eerst diep buigen voor het grote boeddha beeld wat langs de dansvloer staat. Op de dansvloer wordt ze meteen opgenomen in de sfeer en de mensen vertellen onder het dansen wat hier te doen. Het blijkt een soort offerfeest te zijn en er waren verschillende gasten die ook al flink aan zichzelf geofferd hadden, en niet alleen water en bloemen.
S'avonds zijn we naar de walkingstreet geweest waar de nachtmarkt is. Na het drinken van flink wat water (we zijn benieuwd of we hier net zo veel opmerkingen over krijgen als over onze borrels....) en 3 potjes poolbiljart zijn we gaan slapen om weer fit te zijn voor onze trip naar Laos de volgende ochtend.

Zondag 2 november
We gaan naar het busstation voor de bus naar Chiang-Khong aan de grens met Laos, een busreis van ruim 2 uur in een bus die bij ons met liefde verzorgd zou worden in een bussenmuseum. Uitkijken dat je je benen niet openhaalt aan de scherpe ijzeren pinnen die onder de stoelen uitsteken. Er is wel arko ( Alle Ramen Kunnen Open) in de bus, en ze staan ook allemaal open! In de bus zit een soort conductrice, zij komt onder het rijden de kaartjes verkopen en ze weet ook precies wie er waar uit moet, daarvoor heeft ze een klein belletje waarmee ze rammelt als de chauffeur moet stoppen, wel op de goeie plek anders wordt er in het Thais over en weer gerateld dat ie nog een paar meter verder moet. Vlak bij de grens worden we door de conductrice geroepen dat wij er hier uit moeten, ze legt meteen uit dat we de tuk tuk moeten nemen naar de grenspost, de tuktuks staan netjes op 'n rijtje en de eerste wordt naar voren geduwd om onze backpacks in te laden. Bij de grenspost gaat alles moeizaam met stempels foto’s en het invullen van diverse papieren. Dit duurt zeker 'n drie kwartier. Dan mogen we eindelijk verder en de volgende tuktuk brengt ons weer naar het dorpje Huay Xai in Laos waar we op zoek gaan naar een hotel. We worden afgezet door de tuktuk bij een hotel wat vlak naast de pier lijkt te liggen. Hier moeten we een plek zien te vinden, dan zijn we morgen als eerste bij de slowboot waar we mee naar Luang Prabhang varen. Hotel is geregeld, nu de straat in om te verkennen. We zien een stukje vanaf ons hotel een guesthouse waar we even stilstaan wat hier allemaal te koop is, als we staan rond te kijken horen we geroep: hé, hé you man! met een schorre stem. Een paar meiden die op het terras zitten gebaren ons dat wij geroepen worden, er zit een klein oud vrouwtje achter een desk tussen een gigantische puinhoop van huisraad en papieren, ze gebaart met haar hand dat we bij haar moeten komen. You need loem? Nono, we want someting to eat, oké sit there en drink? no drink!? Yes drink, you have beer? You look there, look look!! Ik zie bier in de glazen koelkast staan en pak een flesje, you,!you! Nono good! You take big!! Is sheeper!! No this is oké, zeg ik maar ze blijft er op aandringen dat ik de grote fles bier moet pakken, small is 8.000 kip en big is 10.000 kip!!! Roept ze met schorre stem. Much sheeper!! Ooo, oké i take big one, yes oké now sit there!! You have Sangsom coke? Vraagt Monique, what?? Monique herhaald het nog eens en ze snauwt: No no Sangsom!!! Oke. Dan neemt ze alleen maar cola. Ik zeg misschien hebben ze hier aan de overkant wel zo’n flesje Sangsom. Ik ga aan de overkant wel even kijken, en inderdaad hebben ze het daar. Zo, af en toe een scheutje in de cola en we hebben toch weer wat we zochten. We bestellen ook wat te eten bij het snauwende vrouwtje en intussen staan er weer mensen op haar terras waar ze ook weer tegen begint schreeuwen. Looking fol loom?! Snauwt ze tegen een jong stel. I have loom for you, good loom very sheep!! You have room with dobbelbed? Vraagt de jongen, yes i have!! On riverside? Vraagt hij ook nog. No only two beds on livel!! we want dobbelbed zegt de jongen nog eens, why?why dobbelbed, you sleep hole week in dobbelbed! En ze knort nog van alles na in haar eigen taal. Het jonge stel heeft ze afgeschrikt en verdwijnt weer, dan zijn wij weer aan de beurt, " you have tickets for the boat tomollo? Vraagt ze aan mij, ik zeg no tickets, we go buy tomorrow morning, on the pier, we want good places in the boat zeg ik. You buy tickets here, i got good tickets for you!! No thanks zeg ik, we want good place in the boat. I give you good place ratelt ze door, i garantee you! If you have no good place i pay you dobbel your money back!! What kost tickets ? Vraag ik, en ze wil 70 dollar, ik zeg oké but if no good place i come back!! Yeh oké, bromt ze en begint vanalles op te schrijven in een boekje, ik moet onze namen invullen en ik krijg een geschreven briefje mee dat ik betaald heb voor 2 tickets, where are the tickets? vraag ik, "you com tomollo 9:30 here, than you got tickets" snauwt ze weer. Tussendoor komen er steeds weer stelletjes langs die ze probeert naar binnen te krijgen met haar afschrikwekkend geroep. Ik zeg tegen haar: people think you angry, they are afraid when you calling them. They walk away from you. No no angly zegt ze, maar sinds ik dat gezegd had was ze wel een stuk vriendelijker tegen mij en de mensen die langs kwamen. We hadden nu wel betaald voor de boot tickets maar wisten nog steeds niet of we morgen wel mee konden, we vertrouwen er maar op dat het goed komt, intussen wachten we nog steeds op het eten wat we ook nog besteld hadden , even vragen, hello how about the eating? What? Eating? Yes is coming, my sister just coming! Roept ze. Het blijk dat haar zus daar in de keuken staat en die heeft ze blijkbaar na onze bestelling opgetrommeld. Maar na ruim een uur hebben we toch wat we besteld hadden. Na het eten nog maar eens gevraagd hoe het met die tickets zit, "tomollo you come here at 9:30" zegt ze weer. Oké we come tomollo zeg ik. Ondertussen hadden we ook al wat informatie opgedaan bij anderen over de prijzen van de kamers, blijkt dat wij veel te veel betaald hebben en we beginnen ook al te rekenen met tickets, deze zullen we ook wel te duur betaald hebben. Maar ja, we zien wel morgen. Maandag: we hebben een redelijk ontbijt bij ons hotel en we zitten aan de Mekong river op het terras van het hotel, de koffie is wel aan de sterke kant want die is pekzwart en ruikt als teer...flink wat melk erin en gewoon » opdrinken! Na het ontbijt gaan we richting het vrouwtje van de tickets, we zorgen dat we er vroeg zijn want als ze geen tickets heeft kunnen we zelf nog wat regelen. Als we aankomen en ik naar de tickets vraag zegt ze: tickets come with tuktuk" dus ze heeft er nog geen... Oké but we want good tickets remember? Yes i garantee you! Zegt ze nog met nadruk. We wachten maar af.. Rond 9:15 komt er een tuktuk voorrijden en we moeten instappen, we hebben in ieder geval alvast vervoer naar de pier daar zien we wel weer. De tuktukchauffeur zegt dat we bij zijn busje 10 minuten moeten wachten en hij wil van iedereen het paspoort hebben, daarmee gaat ie naar een soort kassa. Als ie niet meer terug komt hebben we 'n serieus probleem zeg ik, maar dan hebben we in ieder geval z'n tuktuk nog. Na een kleine 10 minuten komt hij weer terug met papiertjes waarop staat dat we de slowboat naar Luang Prabang hebben, er staan ook stoel nummers op. Als we de boot op gaan moeten onze backpacks in het ruim, de vloer ligt open en een kleine Laotiaan staat erin om de tassen van alle passagiers aan te nemen en in het ruim onder de vloer te stoppen, ondertussen moeten de passagiers die instappen over het gat in de vloer zien te komen waarbij er regelmatig eentje misstapt en bijna zijn nek breekt. We hebben stoelnummer 11&12, en blijken vrij vooraan in de boot te zitten. Heeft het vrouwtje toch de zaken goed geregeld! Er moet ook nog een motor mee, deze wordt met 4-5 man voor op de boot getild en een beetje schuin tegen de stuurhut aangezet en daar staat ie. In de boot ontmoeten we 'n paar Nederlandse meiden, Monique raakt er mee aan de praat en al snel blijkt dat eentje uit Schaijk komt en een dochter is van een oud collega van Hans. We vertrekken om 12:15 uur, één uur en drie kwartier later dan gepland, stroomafwaarts naar onze tussen stop in Pak Beng en komen veel mooie fotomomenten tegen en op de boot wordt het steeds gezelliger want iedereen raakt met elkaar aan de praat en er worden her en der pilsjes en borrels gedronken. Onderweg stoppen we nog regelmatig om er mensen af te laten en ook weer bij te laden. Bij een stoppunt moet de motor er ook af, zomaar ergens in de rimboe, langs de rivier zijn alleen maar steile bergen en rotsen en die motor moet blijkbaar nog tientallen meters naar boven over de rotsen worden gesjouwd, de locale bevolking is in grote getale aanwezig en ze helpen allemaal mee om de spullen én de motor van boord te krijgen. Rond 18:15 komen we aan in Pak Beng, we worden alweer opgewacht door de tuktuks en mensen die kamers te huur hebben, ze hebben bordjes bij zich met foto’s van hun kamers en roepen de prijzen erbij, aanbod genoeg dus. Wij gaan met de 2 Nederlandse meiden en nog 'n stel naar ‘n guesthouse waar we maar 50.000 kip hoeven te betalen, wel eerst ff zien natuurlijk, de kamer was oud en vies en de badkamer zal ik maar niet omschrijven... nee dit doen we niet en nemen onze backpacks weer mee en lopen het dorp verder in, binnen 10 minuten hebben we weer het zoveelste guesthouse en deze keer kan het nog net, de badkamer is iig netjes. Oké wat is de prijs? 60.000 kip (€6,60) wordt gevraagd, wij bieden 50.000 en het is meteen oké. S'ochtends als we opstaan doet het licht het niet en ik ga vragen of dat wel aan kan, het hele dorp zit zonder stroom, dus ook geen warme douche vandaag, jammer, maar voor €5,50 kun je ook niet alles hebben. De boot vertrekt om 9.00 uur naar Luang-Prabangh zeggen ze... Maar er blijven mensen komen die mee moeten terwijl wij denken dat ie allang vol zit, in the back! wordt er geroepen als er weer iemand bij moet, nou dan zit je goed, als slaven in een dichtgetimmerd hok en daarbij ook nog een rokende 12 cilinder dieselmotor die rond de 200 decibel geluid produceert. Gelukkig hebben wij niet geluisterd en zijn met onze backpack gewoon vooraan gaan zitten, deze bootreis was niet zo leuk als gisteren omdat we te dicht op elkaar gepropt zaten. Rond 16:30 uur komen we aan bij Luang-Prabang en we zitten schijnbaar nog een heel eind van het centrum af, er wordt gezegd dat ze dit doen om de tuktuks ook nog wat te laten verdienen. Onderweg zien we dat hier alles nog smeriger is dan in Thailand, de mensen leven hier echt tussen hun eigen afval. Vlak bij de nightmarket worden we afgezet, we gaan op zoek naar ons guesthouse maar dat is moeilijk te vinden, als we na een halfuur rondsjokken met onze tassen eindelijk het guesthouse bereiken heeft de jongen achter de laptop niet veel tijd voor ons, hij heeft het superdruk met zijn computerspelletje. Met veel pijn en moeite krijgen we hem uitgelegd dat we een kamer gereserveerd hebben, het guesthouse ziet er netjes uit, tot we op onze kamer het bed nakijken en zien dat de lakens vol met bruine vlekken zitten, dat pikken we niet en halen de gamer achter zijn verslaving uit, hij vindt het raar dat wij dit niet schoon vinden maar hij gaat meteen andere schone lakens halen voor ons. Als Monique de lakens open vouwt zien we weer bruine vlekken en er komen bovendien allemaal beestjes uit kruipen. Ho! Hier gaan we écht niet slapen, met spoed wordt de manager opgetrommeld en deze probeert ons nog een andere kamer te geven, we spreken af dat ze één kans krijgt en dat we dan vertrekken, ze laat ons denk ik de bruidssuite zien want alles was luxe en allerlei extras, maar helaas waren de lakens op het bed zeker zo vies als die andere. Nee we gaan, we zoeken wel iets anders. Binnen 10 minuten hebben we een guesthouse wat 3x goedkoper is en wel schoon is. Ook nog dichter bij het centrum ook nog.

Woensdag 5 november
We gaan weer scooters huren om de omgeving te verkennen en de watervallen bezoeken van Kuang Si, dit zijn prachtige watervallen met lichtblauw water, die kleur krijgt het water door het Limestone en Travertin. We hebben er heerlijk in gezwommen en zittend op de rotsen kon je genieten van een watermassage.

Donderdag 6 november
Monique lijkt een virus te hebben op iPad en iPhone......en we hebben Nederlandse hulptroepen ingeschakeld. Vandaag staat er op de planning om de de tempel in de grotten te bezoeken die aan de Mekong rivier liggen, we zijn er dinsdag met de boot langs gevaren. Deze grotten staan helemaal vol met alle soorten en maten boeddha beelden, welke door de bezoekers zijn neergezet. En er worden er nog steeds bijgeplaatst door de boeddhisten. De weg ernaar toe was zeker weer de moeite waard, de laatste 10 km was alleen maar een zand/grindpad tussen de rijstvelden. Aangekomen bij het dorpje waar we met een bootje moeten oversteken worden we opgeschrikt door een echte Laotaanse slagboom... een touw dwars over de weg met plastic zakken eraan geknoopt werd strak getrokken toen wij eraan kwamen, we werden door 2 locale dames gesommeerd om de scooter links te parkeren en bij hun parkeergeld en een ticket voor het bootje te kopen, rekenen konden ze niet want we moesten wel 3 keer uitleggen dat ze 10.000 kip te weinig terug gaven. We moeten nog door het rivierdorpje lopen om bij de boot te komen. Dichtbij de oever liggen hier en daar wat planken en balken waar je overheen moet balanceren, als het je lukt dan zak je niet tot je enkels in de blubber. Aan de overkant van de Mekong worden we afgezet op steigers die in het water drijven met hier en daar een gat waar je minstens één been in kwijt kunt, opletten dus! In de grot is het niet zo groot en hier zijn we al snel klaar met bezichtigen, er staat ook nog een bordje met " to the topcave". Zoals elke toerist het zou doen gaan wij daar natuurlijk ook kijken want we hebben niet voor niets 10.000 kippen pp betaald tóch? De "Topcave" bevindt zich op ca 280!! traptredes hoger dan het water. Goed voor de spieren zullen we maar zeggen. Deze grot kan men alleen in met een lamp welke je bij de ingang mee krijgt. Nadat we zo ongeveer alle Boeddha’s hebben verblind met onze eigen duiklamp hebben we de toer naar beneden gemaakt. Terug varen naar de overkant en even lekker Laotiaans gegeten in een drijvend restaurant. We nemen een andere weg terug met de scooters, deze lijkt op de kaart niet zoveel kilometers door het zand en grind. Onderweg zien we dat iedereen hier een eigen vuilverbrandingsoven in de voor of achter tuin heeft..... Nee het woord milieuvriendelijk hebben ze hier denk ik nog nooit van gehoord.

Vrijdag 6 november
we gaan weer verhuizen naar het plaatsje Vang Vieng, deze plaats is vooral bekend bij de jeugdige backpackers om het "tuben" je wordt met een grote binnenband ca 4 km stroomopwaarts in de rivier gedropt en je komt dan tijdens het afdrijven een heleboel barretjes tegen waar je borrels en bier kan (moet) drinken. De uitbaters hebben lange bamboe stokken met haken eraan om je binnen te halen zodat je zijn barretje niet overslaat. Zoals we gehoord hebben van enkele jeugdigen gaat het alleen maar om het zuipen, wij hebben gewoon weer een paar scooters gehuurd om de omgeving te verkennen en ‘s avonds een potje pool biljart gespeeld in de bar bij Mr. Pipi naast ons guesthouse. Hier krijgen we als we drinken bestellen een “special menu kaart”, in het land waar je als moordenaar kan worden berecht als je drugs aan anderen geeft of verkoopt, hebben we hier een ruime keuze uit weed, paddo’s en pcp. Mr. Pipi s zelf volgens ons de grootste klant van zijn bar, maar het is er wél erg gezellig!

Zondag 8 november
Het virus is dankzij GJ gelukkig weer van de elektronica af en we hebben kaartjes gekocht voor de VIP Bus naar de hoofdstad van Laos. Deze stad ligt tegen de Thaise grens en heeft 'n airport. We worden bij ons guesthouse opgehaald door een oude bus waar je letterlijk van alle kanten kan instappen, zo oud en rot is dat barrel, ik vraag even aan de chauffeur of deze "vipbus" de reis van 4 uur naar Vientane gaat maken, no no only to busstation zegt ie, pfff gelukkig, we worden na 10 minuten hobbelen op het busstation afgezet waar nog meer reizigers zich verzamelen om naar de hoofdstad te reizen, het wordt steeds drukker en we spreken af dat we goeie plaatsen proberen te veroveren door als eerste in die bus zien te komen. Hans pakt de grote bagage tassen wel en wacht rustig tot de hele menigte zich verdrongen heeft om in die bus te komen, en Monique staat vooraan met alleen 2 kleine rugtasjes waarmee ze meteen kan doorlopen naar de zitplaatsen. Als bijna iedereen in de bus zit en zijn backpack in de bagageruimte heeft gedropt wordt Hans met nog ca 10 mensen tegengehouden want de bus zit vol...next bus! wordt er geroepen. Ho ho Hans niet, want zijn wife is in the bus zegt ie, , na een hoop discussie en eerst zien en dan geloven mocht hij toch met deze bus mee en hoe kon het ook anders, Monique zat helemaal vooraan bovenin weer met het beste uitzicht. We gaan de highway op richting Vientane, we rijden door prachtige natuurgebieden in het Karstgebergte. Dorpjes met tempels, maar ook met puinhopen naast de huizen. Je kijkt je ogen uit naar de ondenkbare contrasten welke deze cultuur bezit, rijk, arm, gekleurde huisjes in de felste kleuren zoals paars met groen en soms helemaal rose. De "highway" is ook niet je van het en zit vol met gaten en kuilen en soms alleen maar grint. Nu weten we wel waarom die bus 4 uur doet over 180 km. Na ruim 4 uur bereiken we dan Vientane en de tuktuks staan al weer klaar. We kunnen nog vanavond naar Bangkok en morgenochtend door naar Krabi. Maandag ochtend staan we vroeg op, we moeten nog tickets kopen voor de vlucht. Bij ons hotel vragen we of er een shuttle dienst naar de airport gaat, no you can walk to street for tuktuks. Oké, wij met onze zware tassen de straat op, maar in geen velden of wegen een tuktuk te zien, wel ca 100.000 scooters die blijkbaar op weg zijn naar hun werk. We lopen alvast de goeie kant op en er zal er zo wel eentje langs komen, maar na 10 minuten sjouwen nog niks...#@%*&* , anders rijden ze je bijna van je sokken en nu je ze nodig hebt zie je ze niet. Gelukkig komen we bij de hoofdweg een big red taxi tegen die ons meeneemt. Op de luchthaven kunnen we een vlucht kopen voor 11:45 uur met air Asia naar Krabi, in de wachttijd zoeken we alvast waar we het beste naar toe kunnen gaan als we in Krabi aankomen. Waarschijnlijk zal dat Koh Lanta worden, een prachtig tropisch eiland in het zuiden van Thailand.