Pai, scooteren, hotsprings en watervallen,

Maandag 26 oktober
We gaan met het mini busje naar Pai, dat ligt ca 120km ten noordoosten van Chiang-mai. Op het busstation waar we heen zijn gebracht door zo'n jeeptaxi staat het mini busje al klaar, deze keer hebben ze zelfs ruimte achterin voor onze backpacks. De chauffeur is een aardige Thai die zich voorstelt als Kunka, zo heette ie niet echt maar dat vond ie zelf leuker zei die. Deze keer hadden we wéér mazzel, we mochten voorin zitten. Eenmaal aan het rijden kwam de chauffeur erachter dat wij Nederlanders waren , "iek ghou fan jauw" zei hij plotseling tegen Monique. Haha lachten we samen, goed zo jongen, ge leert al snel. We rijden de stad Chiang-mai bijna uit en hij verteld dat we over ca 1,5 uur een tussenstop maken voor toilet of wat drinken. De reistijd zal ca 3,5 uur zijn zegt ie. Dat komt omdat deze weg die we nu inrijden 98 km lang is en maar liefst 762 bochten heeft. We moeten dwars door de bergen. Op vele plaatsen wordt stevig aan deze weg gewerkt, en dat is nodig ook, het wegdek is slecht en smal en op sommige plaatsen ligt er helemaal geen wegdek, dan is het gewoon gebroken puin, maar daar rijden ze net zo hard overheen als over asfalt. De wegenbouwers wonen ook letterlijk op hun werk, her en der wordt er langs de weg een vlonder in elkaar getimmerd met wat hoekpalen en daaromheen zetten ze blikken golfplaten. Het dak bestaat uit een zeiltje en hup het hele gezin woont op de bouw. Iedereen uit het gezin die kan werken werkt dan ook mee, de kleinsten mogen in de buurt van moeders langs de drukke weg spelen, wel een beetje richting bos, (afgrond) anders zitten ze te dicht op de wegkant. Wij zeiden vroeger wel eens als de kinderen vervelend waren, voor de grap dat ze maar ff langs een drukke weg moesten gaan spelen...maar is hier is dat gewoon realiteit. De betonnen goten en muurtjes worden met de hand gemaakt, er wordt een kistje getimmerd en de beton wordt met de schop in de mixer geschept waarna deze gestort wordt. De bochten lijken niet op te houden, ik heb ze niet geteld maar het zijn er écht heel veel. Ook krijgen we nog een buitje regen om het stof wat te verminderen. Rond 12:15 uur weet Kunka ons te vertellen dat het nog een half uurtje is vanaf hier. Gisteren had hij 2 Chinese meiden voorin zijn busje zitten die constant zaten te giechelen en foto’s maken, halverwege de rit had hij aan ze gevraagd wat ze gingen doen in Chiang-rai.... Chiang-rai? vroegen de meiden verbaasd, we go to Pai? No no, had hij gezegd jullie zitten nu in het busje naar Chiang-rai...de meiden waren compleet in paniek en dachten dat ze in de verkeerde bus zaten. Hij heeft samen met zijn andere reizigers smakelijk gelachen om deze grap. Eindelijk komen we aan in Pai, we worden vlak bij ons overnachtingsadres afgezet en lopen er naar toe. We moeten over een rivier via een brug die gemaakt is van bamboe en rieten matten. Er mogen alleen voetgangers overheen. Daarna lopen we meteen het parkje in met allemaal kleine vakantie huisjes. Ons huisje bevindt zich op park Pai Country Hut. Het lijkt wel een rieten mand waar we in slapen zeg ik, ook het huisje is geheel gebouwd van houten stokken, bamboe en rieten matten. Maar wel super mooi aangelegd met palmbomen en alles erop en eraan. We gaan vanmiddag het dorp verkennen en alvast wat info opdoen om morgen een paar scooters te huren. Vanavond hebben we weer eens heerlijk van de straat gegeten.

Dinsdag 27 oktober
Om 6 uur vanochtend worden we wakker van geluid wat op een tv leek, een soort documentaire of zoiets. Heel rustige panfluit muziek en tussendoor een zware stem die steeds iets vertelde. Ik dacht welke #@*-% joef haalt het nu in zijn hoofd om de tv aan te zetten? We konden niet meer slapen want het klonk behoorlijk hard, we hebben liggen prakkiseren wie zoiets op dit tijdstip zou doen, kinderen? Neee, dan zou er wel een tekenfilm klinken. Maar goed, dan maar vroeg opstaan, we hebben het tot 7 uur volgehouden. Bij het ontbijt gevraagd of andere gasten het ook gehoord hadden en of dat elke dag zo is, die hadden het ook gehoord maar waren hier ook voor het eerst. Wist ik nog niks, dan nog maar eens proberen bij de parkeigenaar. Die wist dat het vandaag Boeddha-dag was en dat er vanochtend een of ander reglement werd opgelezen in de tempel. Ooo, en dat moet al om 6 uur? Ja want dat moet bij zonsopkomst. Oké, en tomorrow? (wij hebben immers ook 2e kerstdag.....) no no, only today! Pfff gelukkig.... Na het ontbijt het dorp in om 2 scooters te huren voor 2 dagen, dat is zo gepiept. We rijden in noordelijke richting om de Tham Lod Cave te bezoeken, grotten waar je met een bamboevlot doorheen vaart. Het is ruim anderhalf uur scooteren op de beruchte bochtenweg, wij doen er 2,5 uur over want we zien onderweg zoveel moois waar we ff foto’s van willen maken. Op de terugweg zien we een bord met "hotspring" linksaf, daar zullen we eens gaan kijken. Al snel komen we bij een slagboom waar we 20 bath moeten betalen voor de entree. Met de scooters het bos 4 km inrijden en dan zie je het vanzelf zegt de kassaman. Gelukkig ligt er een fatsoenlijke betonpad maar het gaat steil omhoog en omlaag. Hier is het, er staan nog wat scooters en we zien mensen in het water. Parkeren en voelen aan het water is het eerste wat we doen, nondedju! da water is écht warm, zeker 35°. Hup uitkleden en erin, heerlijk! het is maar max een meter diep en kraakhelder. De poel is ter grootte van een kwart voetbalveld en het water stroomt constant. Het blijft dus ook steeds schoon. Ook veel locals maken gebruik van deze warmwaterbronnen. Ze komen hier gewoon om zich te wassen en hebben dan ook shampoo en alles bij zich. Wij hebben er zeker een halfuur heerlijk in liggen relaxen en zijn nadat we ons afgedroogd hadden weer vertrokken naar Pai, want we willen wel vóór het donker van de scooter af zijn. Nu is het eerst tijd voor een lekker biertje en een borrel en daarna weer een heerlijk straat diner. Maar........dat valt ff tegen, het eerste terrasje waar we willen gaan zitten worden we geïnformeerd dat de bar is close today, vanwege de boeddhaday....no alcohol today anywhere zegt de beste man. We lopen verder het stadje in en kijken naarstig of er ergens wel bier op tafel staat, we vragen hier en daar nog eens maar krijgen overal nul op rekest. Dan maar naar de "7-Eleven" (Jumbo) en dan drinken we straks bij ons huisje nog wel wat. Maar ook daar hadden ze de koelvitrines met bier en drankjes dichtgeplakt met teksten erop dat ze vandaag geen alcohol verkopen. Nou dan maar niet, we hebben samen lekker een ice-cappuccino besteld in het cafe van Johnny Depp en daarna een heerlijk straatdiner. We gaan lekker terug naar ons huisje en gaan onze blog bijwerken. Terwijl we langs een klein winkeltje lopen zie ik dat de koelkast niet is afgeplakt, ik ga 't gewoon vragen zeg ik, en stap er op af. "No no, today no good" wordt er meteen gezegd, but for me taking home, zegt Hans. You pak it in en i take it home????oké? Er wordt argwanend naar elkaar gekeken en dan zegt het vrouwtje: oké but please do not tok enniewon. No no, zeg ik, doe der maar 3 dan. En ze worden stiekem uit de koelkast gehaald zodat niemand het ziet en meteen in papier gedraaid, nog een plastic tasje eromheen en betalen. Zo, heb ik toch nog een lekker pilsje vanavond bij het schrijven van deze blog.

Woensdag 28 oktober
Vandaag gaan we met de scooters richting het zuiden. We bezoeken Land Split, dat is een stuk grond waar een boeren gezin woont en die zelf zeer uiteenlopende vruchten en gewassen telen, van al deze producten maken ze allerlei hapjes en drankjes. Deze bieden ze aan iedereen gratis aan om te proeven, je hoeft niet te zeggen wat je graag zou willen proeven, ze maken van alles wat klaar en komen dit gedienstig serveren op een van de hangmatten waar je naar toe wordt verwezen. Als je je drankjes en hapjes op hebt nodigen ze je uit om even over het heuvelachtig terrein te lopen zodat je al hun gewassen kon bekijken. Bovenaan de heuvel staan bordjes met de tekst: "Split 2008" en "Split 2011" hier is in die jaartallen een natuurverschijnsel geweest wat ze tot de dag van vandaag nog steeds niet kunnen verklaren, daar is namelijk de grond open gespleten en daardoor zijn diepe ravijnen ontstaan, de scheuren variëren van 1 tot 5 meter en de diepte van zo'n gat is soms wel tientallen meters. Wel raar om dit te zien. Daarna rijden we door naar de grote waterval "Pam Bok" daar hebben we even lekker gezwommen en we ontdekten er ook nog een echte slang, hij zat tegen de rotswand net boven het water. Van de waterval naar het viewpoint 10km verderop. 40 minuten stond er op het bord, het eerste stuk was wel steil maar er lag een goed wegdek, maar hoe verder we reden hoe slechter de weg werd, sommige stukken was er geen wegdek en alleen maar zandpad met sleuven en gaten, nóg hogerop wordt het nog minder, nu liggen er ook overval grote keien en stukken boomstam op de pad, een wegdek is hier nooit geweest, Monique houdt het voor gezien als we ca 70% van het traject hebben doorstaan, het viel me nog mee dat ze zo ver al was gegaan, maar ik had nu al 40 minuten afgezien en dacht dat we er toch bijna moesten zijn. We spraken af dat Monique bij het laatste punt een kwartiertje zou wachten en dat ik ff snel naar het viewpoint zou rijden en foto's zou maken, en dan weer bij Monique terug komen natuurlijk. Nou, dat heb ik geweten, buiten het feit dat de pad nog onbegaanbaarder werd en zelfs ik eraan dacht om ermee te kappen werd het ook nog zo steil dat de scooter het nog net kon trekken. Op dat moment had ik geen keuze en kon alleen maar gas geven en hopen op een minder steil stuk, want stilvallen betekent omvallen, na 3 km en ca 20 minuten ploeteren bereikte ik toch de top. 1750 m boven sealevel. Het uitzicht was geweldig en heb wat foto’s gemaakt en weer terug gegaan, ook dat was een hele uitdaging. Ik realiseer me dat dit eigenlijk alleen met off-road motoren mogelijk is. Bij het punt waar ik Monique alleen heb gelaten kom ik na 15 minuten zweten weer aan, "je bent meer dan drie kwartier weggebleven" zegt ze, ja, maar ik ben wél bovenaan de top geweest! We zijn samen weer naar de hoofdweg afgedaald. We hadden nog wat tijd over dus zijn we ook nog even naar de "Pai Canyon" geweest, het lijkt een beetje op de grand canyon maar dan véél kleiner. Hierna zijn we weer terug gereden naar Pai en hebben onze scooters geparkeerd op het resort en in het dorp een koel pilsje gedronken.

Donderdag 29 oktober
weer met de scooters op pad naar een "hotspring" in het zuiden van de regio Pai. Onderweg komen we dan ook nog een historische brug tegen die in de 2e wereldoorlog een belangrijke rol heeft gespeeld. De hotspring ligt een flink eind weg van de hoofdweg en we slingeren door de vele haarspeld bochten naar onze bestemming, onderweg komen we nog veel foto momenten tegen van de plaatselijke boeren die op hun land hard aan het werk zijn. Uiteindelijk komen we aan bij de hotspring, "Muang Pang" nou, dat is niet veel hier roept Monique, ze had een kleine poel links van de weg gezien en het water leek op erwtensoep. O, we zullen het eens van dichtbij gaan bekijken, en dit is inderdaad niks, het water was niet warm en ook niet helder. Oké even een stukje verder kijken misschien moeten we aan de andere kant van de weg zijn, en daar liep een stroompje waar damp vanaf kwam, ik voelde voorzichtig met m'n hand en het water was gewoon heet! Een stukje verderop zagen we de bron zelf, het hete water borrelde gewoon uit een groep rotsblokken, en daar was het ook echt kokend water. Er lagen zelfs eierschalen in van mensen die daar hun eieren hadden gekookt. Jammer dat het niet zo'n bron was waar je heerlijk in kon badderen. Dan weer de hele weg terug en Monique rijdt voorop, dat gaat sneller heb ik gemerkt. We rijden naar het straatje waar een aantal olifanten kampen moeten zijn. Er zijn er maar liefst 3. Maar het zijn wel foute kampen want je kan aan de olifanten zien dat ze geslagen worden als ze niet luisteren. We kopen 'n tros bananen om ze te voeren en inderdaad de mahout schreeuwt tegen de beesten dat ze moeten knikken als bedankje, en als ze dat niet vlug genoeg doen dreigt ie het dier te slaan waarop de olifant schrikachtig zijn kunstje dan maar doet. Een stuk verder is nog een grote witte boeddha te bezichtigen welke tegen een hoge berg geplaatst is. Als we daar aankomen zijn ze volop aan het bouwen aan de trap welke langs de berg omhoog gaat, dat is ook al een attractie om te zien. Alles wordt écht met het handje gemaakt, de boeddha staat wel 250 traptreden hoog, de beton en alle bekistingsmaterialen gaan ook met een soort spoor naar boven. Dit wordt met de hand naar boven getrokken. Als we trap weer naar beneden lopen begint het flink te regenen en onweren. We kunnen nog net op tijd onder de kraampjes duiken voordat de stortbui begint. De bouwvakkers(sters) en hun kinderen, duiken onder de zelfgemaakte trap. Na de bui wordt de reeds gemaakte beton in de grote kuip ff flink doorgeroerd met het regenwater waardoor de stort van de kolommen met emmertjes vrolijk worden volgegoten zo dun als water...wij stappen na deze bouwplaatsinspectie weer op onze scooters om weer richting Pai te rijden. We leveren de scooters in en gaan naar ons rieten hutje om onze reis naar Chiang-Rai voor te bereiden.

Vrijdag 30 oktober
onze backpacks zijn weer strak ingepakt en we gaan nog lekker genieten van ons laatste ontbijt bij ons resort. Na het ontbijt lopen we naar het busstation om een kaartje te kopen voor de eerste rit naar Chiang-mai en daarna door met de greenliner naar Chiang-rai, we kunnen pas met het busje van 12:00 uur mee, de rest is al volgeboekt. Oké dan hebben we nog bijna 2 uur en kunnen we nog lekker ff ergens uitgebreid koffie drinken en onze dagboeken bijwerken. Als we tegen 12 uur naar het busstation lopen vraag ik aan Monique of ze het ontbijt vanmorgen heeft betaald bij het resort... ikke nie, dat zou jij toch doen? Ik ook niet.... oei helemaal vergeten, sjips da's nie zo mooi. Maar we kunnen niet terug lopen want dan is onze bus weg. Maar die mensen zullen niet doodgaan aan 4 sneden brood en 2 eieren toch? We zitten dus weer op de weg met 762 bochten richting Chiang-mai, na ca 30 minuten en ik denk 145 haarspeld bochten begint Hans last te krijgen van misselijkheid, zie je wel, had dat ontbijt maar afgerekend...dit is de straf..... Maar gelukkig na even mee op de weg kijken zakte het toch weer. In Chiang-mai moeten we weer tot kwart voor zes wachten voor de Greenliner naar Chiang-rai. Intussen hebben we "lekker" bij de Mac zitten eten. En rond half tien zijn we gearriveerd in Chiang-rai.